Ministarstvo prosvete NR Srbije, svojim raspisom, stavilo je u nadležnost svim sreskim i gradskim narodnim odborima da pristupe prikupljanju podataka o arhivama u cilju njihovog obezbeđivanja . Nekoliko dana po osnivanju Arhivskog središta u Titovom Užicu, Ministarstvo prosvete NR Srbije imenovalo je 24. aprila 1948. prvog rukovodioca ove ustanove, „kao organa Državne arhive NR Srbije“, Predraga Gordića, profesora istorije u Užičkoj gimnaziji.
Arhiv je 1960. postao samostalna budžetska ustanova, a 25. januara godine Okružni privredni sud u Užicu doneo je rešenje da se ova ustanova upiše u registar kao institucija koja obavlja kulturno-prosvetnu i naučnu delatnost, a da prava i obaveze osnivača vrši Skupština opštine Titovo Užice.
Od osnivanja Arhivskog središta, aprila 1948. godine, bilo je više pokušaja da se nađe odgovarajući prostor za smeštaj. Najpre je dobijena jedna kancelarija u tadašnjem Okružnom odboru, zatim je korišćen prostor u Muzeju ustanka 1941, a kasnije i Zadužbina prote Gavrila Popovića. U međuvremenu povećala se količina arhivske građe, pa je Arhiv dobio na korišćenje jednu učionicu u OŠ „Dušan Jerković“. Istorijski arhiv je preseljen, 1959. godine, u zgradu poznatu kao „Đenića kafana“, da bi u januaru 1967. godine bio preseljen u severno krilo Skupštine opštine Užice, gde je ostao do oktobra 2009. godine.
Gradnja nove zgrade Arhiva započeta je 24. februara 1997. godine namestu starog mlina na Rakijskoj pijaci.4 Zgrada je podignuta i ukrovljena godine. Usled nedostatka finansijskih sredstava, dugogodišnjih sankcija i bombardovanja Srbije (1999), gradnja je prekinuta. U toku 2003. godine nastavljeni su poslovi na dovršavanju zgrade Arhiva.
Nakon 14 godina, 2009. godine, završena je nova zgrada Istorijskogarhiva. U zgradu je uloženo oko 1100.000 evra. Najviše sredstava izdvojilo je Ministarstvo kulture Republike Srbije (oko 60%), Grad Užice (33%), a deo sredstava i opštine Arilje, Bajina Bašta, Kosjerić, Požega, Ivanjica i Čajetina.